Gri bulutlar, dalgalar, rüzgar türbinleri ve can yeleği giymiş, boynunda uzaktan kumanda olan bir yakalayıcı... ve elinde Fuffi. Güzel. Olumsuz.
Sosyal medyanın hırpaladığı gözlerim yıllar geçtikçe yoruldu. Aynı eski manzaralardan, aynı eski başlıklardan (biliyorsunuz hangi meyve ve hangi rakamlar +UP'tan bahsediyorum...), aynı balık büyüklüğündeki aynı eski balık türlerinden bıktım.
Aynı yüzlerin levrek üstüne levrek yüklemesinden ve teknelerini canlı besleyiciyle birlikte 200. kez aynı noktaya konumlandırıp aynı resmi 200. kez aynı açıda çekmeyi veya dikkatsizce bir araya getirilen makara direğini kutlamaktan bıktınız. Sonunda feed, cmd + C'ye 200 kez basmışsınız gibi görünüyor. (Hollanda güneşi bir gün acıyıp bulut örtüsünü bir kenara itmezse tabii.)
Lütfen yanlış anlamayın. Nefret yok. Aksine. Herkesin kendi büyük levreğine sahip olmasını ve her şeyden önce suda eğlenmesini istiyorum. Her balığın kendine has bir hikayesi vardır. Kendi çilesi. İşte bunun için çıkıyoruz. Saatlerce, günlerce çok çalışmak zorunda kalmış olabilirsiniz. Ya da arkadaşlarınızla harika bir gün geçirdiniz. Biz maceranın içinde değiliz.
Herkes istediğini yapabilir ve yüklemelidir. Ancak bu arz fazlasının da bir bedeli var. Beyin aşırı doymuş. Çok fazla şeyi çok sık görüyorsunuz. Ya da Instagram'da çok fazla takılıyorum. Hiçbir fikrim yok. Her iki durumda da, benim için Hollanda'nın kalın balığı (arka plan da dahil olmak üzere) bir nevi enflasyonun ve birbirinin yerine geçebilirliğin sembolü haline geldi. Çok üzücü. Biliyorum. Zarar vermek amaçlanmamıştır. Ama her gün aynı duvara baktığınızda beyazlığı azalmaz. Sizi bilmem ama beynimin balıkçılık medyasıyla dolup taşması, bir şekilde belli bir miktardan sonra tam tersi etki yaratıyor. Maalesef medyanın monotonluğu sudaki duyguların hakkını asla vermiyor. Ve ne kadar çok tüketirsem, nefretim o kadar artıyor.
Elbette internet ve ağ oluşturma, içerik üretimi ve çeşitli turnuva formatlarının büyümesi de güzel şeyleri beraberinde getiriyor. Gelişme, "spor" veya sahnede (buna diyelim) itibarın artması, uluslararası ağ oluşturma, yeni arkadaşlıklar.
Dezavantajı ise her şeyin iki ve üç kez var olması... eh üzgünüm... üç yüz kez. Aynı zamanda, bazı şeyler o kadar büyük bir heyecan yaratıyor ki, muhtemelen artık o şeyin kendisi için iyi değiller. Ve bir zamanlar gizlice gelişebilen ve nefes alabilecek alana sahip olan şeyler hızla çürüyor ve çürüyor.
Yazdıklarınızı hanginiz yorumlarsa yorumlayın, ne istiyorsanız onu yapın. Ama her şeyden önce, kendi şeyin. Hollanda'da büyük bas seçimi olsa bile <3...
Ve böylece cam evimde gerindim ve son taşı kırılgan cepheye fırlattım. Geçen yıl olanlardan sonra (ve ondan önceki yıllarda) (bkz. rapor: bağlantı), 2024'te yeniden doğuşa ihtiyaç vardı. Ve hepimizin bildiği gibi bu canlandırmayla başlar.
Koşullardan dolayı 5 ay boyunca oltayı elime alamadım. Hayatımın şu ana kadarki en uzun balık tutma molası. Kalbimin içinden bir enjeksiyona ihtiyacım vardı. Yeni sular. Yeni yüzler. Yeni Anılar. Büyük balık. Çok fazla nakit yok. Merhaba Hollanda. Üstelik prime time'da.
Insta sayesinde (ve bu bizi sosyal medyanın aslında sosyal yönüne getiriyor), son birkaç yılda harika bağlantılar ve gelecek vaat eden tanıdıklar ortaya çıktı. Gerçek dostluklara dönüşme potansiyeli olan tanıdıklar.
İster mücadele markalarıyla çalışın, ister aynı türden insanlarla sesli mesaj maratonları yapın. Tutku tutkuyu çeker. Bunun için çok minnettarım. Benzer psikolojik seviyeye sahip bu adamlardan biri de Jakob. (Bir diğeri, önceki rapordaki en sevdiğim Rus devi değil.) namı diğer @fish_in_it. Kesinlikle onu kontrol edin ve biraz sevgi bırakın. En iyi balıkçı. En iyi ruh. Tepeden tırnağa tutku. Birçok yerde yaşadı ve balık tuttu. Aynı zamanda dinlemeye değer bir hayat hikayesini de beraberinde getiriyor.
Eğer ikimizin arasındaki sohbet ilginizi çekiyorsa ve ruhlarımızın derinliklerine inmek istiyorsanız (ya da sadece zamanınızı boşa harcamak istiyorsanız), lütfen kendinize podcast'im "sunkenlips"in ilk bölümünü hediye edin. Aslında çocuk benim ilk “misafirim” (cehennem, Etepetete'ye benziyor) ve yolumuza çıkan her şey hakkında gevezelik ediyoruz. (Ve belki biraz da önceden nota yazdıklarımla ilgili…).
Hala balonumuzda yeterince acımasız, samimi konuşma yok. Sadece biraz filtresiz boşaltmak istiyorum. O kadar çok konu var ki. Ve dinlemeye değer insanlar, özellikle de ana akımdan uzak arkadaşlar ve tanıdıklar. Her zaman ruhtan konuşacak bir şeyler vardır. Tıpkı söylenen sözlerin yankı bulduğu biri gibi. (Ya da beğenmemeyi tetikleyin. Ne yazık ki bunu değiştiremiyorum). Belki kendinize bir iki konuşma ısmarlarsınız. Birkaç kişi takılıp konuyu iterse mutlu olurum :*
Başlangıç sinyali
İşe geri dönelim. Şubat başı. 2024 yılının ilk balığım ne olacak? Hollandalı kimse... Hala bu kadar kendime olan saygımı korumak istiyorum! Doksanlı yaşlarının ortasındaki şişkin bir Esox'un gece boyunca birkaç kez faremin peşinden koşmasından sonra parmaklarım günlerdir karıncalanıyor. Bazen soğuk bir damla oldu, bazen de sel. Bir şeyler onu her zaman rahatsız ediyormuş gibi görünüyordu.
Ayrılmadan önceki akşam işler farklı görünüyor. Hafif sıcaklıklar, mükemmel seviyeler, birkaç günlük dinlenme. "Bugün senin vaktin var"... Ve öyleydi. 10. atıştan sonra taş paketi boyunca yerin hemen üstüne çıkar. Biraz sonra arkadaşımla yılın ilk balığını fotoğrafladık. Güzelce çizilmiş ve şişkin.
Aşırı duygusal değeri olan rüya hayvanı. Evimin limanlarının yer yer temizlenmesi ve önceki ayların cehennemi için kalın bir buz spreyi tabakası için 10/10.
Elbette Almanya'ya yakışır şekilde ava uygun bir şekilde öldürülüp mutfakta işlenmiştir. * Öksürün, öksürün, ıslık çalın ve yandan utanmış görünün* (Sırf estetik nedenlerden dolayı çamaşır makinesi fotoğrafını size ayıracağım). İroni kapalı (100 kişiden birinin yanlış anlaması durumunda.)
Çok heyecanlıydım. Yangın alev alev yanıyordu. Vaat edilen topraklara hazırdım.
Sosyal medyanın hırpaladığı gözlerim yıllar geçtikçe yoruldu. Aynı eski manzaralardan, aynı eski başlıklardan (biliyorsunuz hangi meyve ve hangi rakamlar +UP'tan bahsediyorum...), aynı balık büyüklüğündeki aynı eski balık türlerinden bıktım.
Aynı yüzlerin levrek üstüne levrek yüklemesinden ve teknelerini canlı besleyiciyle birlikte 200. kez aynı noktaya konumlandırıp aynı resmi 200. kez aynı açıda çekmeyi veya dikkatsizce bir araya getirilen makara direğini kutlamaktan bıktınız. Sonunda feed, cmd + C'ye 200 kez basmışsınız gibi görünüyor. (Hollanda güneşi bir gün acıyıp bulut örtüsünü bir kenara itmezse tabii.)
Lütfen yanlış anlamayın. Nefret yok. Aksine. Herkesin kendi büyük levreğine sahip olmasını ve her şeyden önce suda eğlenmesini istiyorum. Her balığın kendine has bir hikayesi vardır. Kendi çilesi. İşte bunun için çıkıyoruz. Saatlerce, günlerce çok çalışmak zorunda kalmış olabilirsiniz. Ya da arkadaşlarınızla harika bir gün geçirdiniz. Biz maceranın içinde değiliz.
Herkes istediğini yapabilir ve yüklemelidir. Ancak bu arz fazlasının da bir bedeli var. Beyin aşırı doymuş. Çok fazla şeyi çok sık görüyorsunuz. Ya da Instagram'da çok fazla takılıyorum. Hiçbir fikrim yok. Her iki durumda da, benim için Hollanda'nın kalın balığı (arka plan da dahil olmak üzere) bir nevi enflasyonun ve birbirinin yerine geçebilirliğin sembolü haline geldi. Çok üzücü. Biliyorum. Zarar vermek amaçlanmamıştır. Ama her gün aynı duvara baktığınızda beyazlığı azalmaz. Sizi bilmem ama beynimin balıkçılık medyasıyla dolup taşması, bir şekilde belli bir miktardan sonra tam tersi etki yaratıyor. Maalesef medyanın monotonluğu sudaki duyguların hakkını asla vermiyor. Ve ne kadar çok tüketirsem, nefretim o kadar artıyor.
Elbette internet ve ağ oluşturma, içerik üretimi ve çeşitli turnuva formatlarının büyümesi de güzel şeyleri beraberinde getiriyor. Gelişme, "spor" veya sahnede (buna diyelim) itibarın artması, uluslararası ağ oluşturma, yeni arkadaşlıklar.
Dezavantajı ise her şeyin iki ve üç kez var olması... eh üzgünüm... üç yüz kez. Aynı zamanda, bazı şeyler o kadar büyük bir heyecan yaratıyor ki, muhtemelen artık o şeyin kendisi için iyi değiller. Ve bir zamanlar gizlice gelişebilen ve nefes alabilecek alana sahip olan şeyler hızla çürüyor ve çürüyor.
Yazdıklarınızı hanginiz yorumlarsa yorumlayın, ne istiyorsanız onu yapın. Ama her şeyden önce, kendi şeyin. Hollanda'da büyük bas seçimi olsa bile <3...
Ve böylece cam evimde gerindim ve son taşı kırılgan cepheye fırlattım. Geçen yıl olanlardan sonra (ve ondan önceki yıllarda) (bkz. rapor: bağlantı), 2024'te yeniden doğuşa ihtiyaç vardı. Ve hepimizin bildiği gibi bu canlandırmayla başlar.
Koşullardan dolayı 5 ay boyunca oltayı elime alamadım. Hayatımın şu ana kadarki en uzun balık tutma molası. Kalbimin içinden bir enjeksiyona ihtiyacım vardı. Yeni sular. Yeni yüzler. Yeni Anılar. Büyük balık. Çok fazla nakit yok. Merhaba Hollanda. Üstelik prime time'da.
Insta sayesinde (ve bu bizi sosyal medyanın aslında sosyal yönüne getiriyor), son birkaç yılda harika bağlantılar ve gelecek vaat eden tanıdıklar ortaya çıktı. Gerçek dostluklara dönüşme potansiyeli olan tanıdıklar.
İster mücadele markalarıyla çalışın, ister aynı türden insanlarla sesli mesaj maratonları yapın. Tutku tutkuyu çeker. Bunun için çok minnettarım. Benzer psikolojik seviyeye sahip bu adamlardan biri de Jakob. (Bir diğeri, önceki rapordaki en sevdiğim Rus devi değil.) namı diğer @fish_in_it. Kesinlikle onu kontrol edin ve biraz sevgi bırakın. En iyi balıkçı. En iyi ruh. Tepeden tırnağa tutku. Birçok yerde yaşadı ve balık tuttu. Aynı zamanda dinlemeye değer bir hayat hikayesini de beraberinde getiriyor.
Eğer ikimizin arasındaki sohbet ilginizi çekiyorsa ve ruhlarımızın derinliklerine inmek istiyorsanız (ya da sadece zamanınızı boşa harcamak istiyorsanız), lütfen kendinize podcast'im "sunkenlips"in ilk bölümünü hediye edin. Aslında çocuk benim ilk “misafirim” (cehennem, Etepetete'ye benziyor) ve yolumuza çıkan her şey hakkında gevezelik ediyoruz. (Ve belki biraz da önceden nota yazdıklarımla ilgili…).
Hala balonumuzda yeterince acımasız, samimi konuşma yok. Sadece biraz filtresiz boşaltmak istiyorum. O kadar çok konu var ki. Ve dinlemeye değer insanlar, özellikle de ana akımdan uzak arkadaşlar ve tanıdıklar. Her zaman ruhtan konuşacak bir şeyler vardır. Tıpkı söylenen sözlerin yankı bulduğu biri gibi. (Ya da beğenmemeyi tetikleyin. Ne yazık ki bunu değiştiremiyorum). Belki kendinize bir iki konuşma ısmarlarsınız. Birkaç kişi takılıp konuyu iterse mutlu olurum :*
Başlangıç sinyali
İşe geri dönelim. Şubat başı. 2024 yılının ilk balığım ne olacak? Hollandalı kimse... Hala bu kadar kendime olan saygımı korumak istiyorum! Doksanlı yaşlarının ortasındaki şişkin bir Esox'un gece boyunca birkaç kez faremin peşinden koşmasından sonra parmaklarım günlerdir karıncalanıyor. Bazen soğuk bir damla oldu, bazen de sel. Bir şeyler onu her zaman rahatsız ediyormuş gibi görünüyordu.
Ayrılmadan önceki akşam işler farklı görünüyor. Hafif sıcaklıklar, mükemmel seviyeler, birkaç günlük dinlenme. "Bugün senin vaktin var"... Ve öyleydi. 10. atıştan sonra taş paketi boyunca yerin hemen üstüne çıkar. Biraz sonra arkadaşımla yılın ilk balığını fotoğrafladık. Güzelce çizilmiş ve şişkin.
Aşırı duygusal değeri olan rüya hayvanı. Evimin limanlarının yer yer temizlenmesi ve önceki ayların cehennemi için kalın bir buz spreyi tabakası için 10/10.
Elbette Almanya'ya yakışır şekilde ava uygun bir şekilde öldürülüp mutfakta işlenmiştir. * Öksürün, öksürün, ıslık çalın ve yandan utanmış görünün* (Sırf estetik nedenlerden dolayı çamaşır makinesi fotoğrafını size ayıracağım). İroni kapalı (100 kişiden birinin yanlış anlaması durumunda.)
Çok heyecanlıydım. Yangın alev alev yanıyordu. Vaat edilen topraklara hazırdım.
